Yeni Kooperatifimiz CEMRE KONUT

S.S. CEMRE Konut Yapı Kooperatifinin imzaları atıldı

CEMRE KONUT / LALE KULE

1+1 Küçük Konut, Büyük Rahatlık

CEMRE KONUT / LALE KULE

S.S. CEMRE Konut Yapı Kooperatif toplantısından görüntüler

CEMRE KONUT / LALE KULE

Hedef Kilitlendi

SİMGE KONUT

1+1 Küçük Konut, Çeyrek Altın, Akıllı Yatırım

SİMGE KONUT

1+1 Küçük Konut, Çeyrek Altın, Akıllı Yatırım

S.S. OBASYA TURİZM GELİŞTİRME KOOPERATİFİ

Mekanda yolculuk sağlayan bir kültür ve turizm projesidir

S.S. OBASYA TURİZM GELİŞTİRME KOOPERATİFİ

Üye Kayıtlarımız Başlamıştır

OBASYA Projesi Yuntdağlarında kurulacaktır.

30 Mayıs 2020 Cumartesi

MANİSA TARZANI

31 Mayıs 5 Haziran Manisa Tarzanı’nı Anma ve Çevre Günleri anladığım kadarıyla bu yılda önemine yaraşır bir özenle düzenlenemeyecek. Belki Manisa Tarzanı’nın mezarına gidenler olabilir ancak başka etkinlikler olmayacak gibi. Gerekçemiz var: Koronavirüs nedeniyle yaşanılan sıkıntılar, okulların kapalı olması gibi nedenler öne sürülebilir. Geçtiğimiz beş altı yıldır, Manisa Tarzanı’nı Anma ve Çevre Günleri etkinlikleri 90’lı yıllarda yaptığımız etkinlikler gibi geniş katılımlı ve etkili şekilde yapılmıyor. . Çevresini en güzel yeşillendiren okullara ödüller verilirdi. Her yılı yılın tarzanı seçilirdi. Bir önceki yılın tarzanı yeni yılın Tarzanına Tarzanlığı törenle devrederdi.  Manisa Tarzanı’nın Mektubu okunurdu. Manisa Tarzanı filmi izlenirdi. Sunumlar yapılırdı. Ağaçlandırma çalışmaları yapılırdı. Okullarda Manisa Tarzanı, ağaç ve doğa sevgisi anlatılırdı. Çevire bilincinin gelişmesi için çalışmalar yapılırdı. Doğa yürüyüşleri düzenlenirdi.  Yıllar geçtikçe bunlar yapılamaz oldu. Marifet göstermesi gerekenler mazeret üretmeye başladılar. Hikayesini Şükran Farımaz’ın yazdığı, Resimlerini Yakup Hayrioğlu’nun çizdiği “Ayşe Manisa Tarzanı’nı Tanıyor” adlı kitap bastırılıp okullara dağıtılmıştı.  Manisa Tarzanı Fotoğrafları Sergileri açılırdı.
Manisa Tarzanı için düzenlenen tüm etkinliklerin mutfağında olurdum. Hazırlık çalışmalarına katılırdım. Herkes tarzanı çok iyi biçimde öğrenmiş olmalı ki, çağırmıyorlar artık.
Manisa Tarzanı Filmi, tevazu göstermeme hiç gerek yok ben olmasaydım çevrilmezdi.  Film için teşekkür edenlerin tümü Manisa dışındandı. Teşekkür eden az oldu ama kıskananlar çoktu. İlk Manisa Tarzanı heykelini, Barış Alanına yapmıştık. Açılışına dönemin Çevre Bakanı Sayın Rıza Akçalı yapmıştı. Dönemin Valisi, Belediye Başkanı başta olmak üzere Manisa Protokolü ve Manisalılar katılmıştı açılış törenine. Daha sonra da Manisa Tarzanı anıtları yapmayı sürdürdük.
2021 Yılında, 31 Mayıs – 5 Haziran Manisa Tarzanı Anma ve Çevre Günleri için çalışmalara hemen başlayacağız. Obasya’da düzenleyeceğimiz bir parka Manisa Tarzanı Anıtı yapacağız. Etkinlikler düzenleyeceğiz. Düzenlenen etkinliklere doğa sevgisinin, çevre bilincinin gelişmesine katkıda bulunacağız. Manisa Tarzanı’nı unutturmayacağız. Adınız ve Anısını hep yaşatacağız. Şu iyi bilinmeli Tarzanı unutmayız ama unutanları kolay unuturuz. Sevgi defterinden sileriz gider.
Manisa Tarzanı denilince akla hemen, Yeşil Manisa, Manisa denilince de büyük çevreci, ağaç ve doğa sevgisinin önderi Manisa Tarzanı geliyor; daha çok gelmeli. Manisa adı hep Tarzan’la birlikte anılıyor; daha çok anılmalı.  Manisa Tarzanı daha çok konuşulmalı.
Kime Tarzan dediğimizi, Tarzan için yaptığımız ve sürekli olarak yinelediğimiz bir tanımı aktarmak istiyorum: Herkesin yapması gereken bir işi, “kimse yapmıyor, ben niye yapayım ki” diyenlerin çoğaldığı bir ortamda, bir kişi çıkıp herkesin es geçtiğini iş ediniyorsa, işte o kişi o işin tarzanıdır. Es geçileni iş edinen kişiye TARZAN diyoruz. Herkesin ağaç dikmeyi es geçtiği günlerde Manisa Tarzanı’nın yeşillendirmeyi iş edindiği için adı ve anısı yaşıyor şimdi.
Ağaç kesenimiz, ağaç dikenimizden fazla değil mi? Diktiğimizden daha fazlasını yakmıyor muyuz? Çevreyi acımasızca kirletmiyor muyuz? Nehirlerin, denizlerin kirlenmesine göz yummuyor muyuz? O nedenle yeni Tarzanlara bugün dünden daha çok gereksinmemiz var. Tarzanlar ortaya çıktığında, o insanların da adı ve anısı bizim Manisa Tarzanı’nın adını ve anısını yaşattığımız gibi yaşatılacaktır.
Yorgun ve yılgın insanların arasından çılgınların çıkıp “ben tarzanım” demeleri ve mazeret üretmeden es geçileni iş edinmeleri toplumun ilgisini çekecek ve desteğini alacaktır. Özbeöz Türk olan ve Manisa Tarzanı olarak ünlenen çevre önderinin ilginç yaşam öyküsünün bilinen bölümü, savaş sonrasında yanmış yıkılmış cehennem yerine dönmüş kente gelişiyle başlıyor. Manisa Tarzanı geldiği Manisa’da doğayı yeniden canlandırıp, ağaçlandırmak için amansız bir mücadele veriyor. Manisa Tarzanı adı öne çıkınca da, Topçu Hacı, Ahmet Bedevi gibi takma adlarıyla birlikte nüfusta kayıtlı adı olan Ahmeddin Carlak adı da unutulup gidiyor. Bu nedenle birçok insan gibi beni de Manisa Tarzanı’nın nerede ne zaman doğduğundan, nereden geldiğinden çok, neler yaptığı ve Manisa Tarzanı olduktan sonraki yaşamı ilgilendirdi hep. Ulusal Kurtuluş Savaşına katılan, Cumhuriyetin ilk yıllarında, göğsünde Kırmızı Şeritli İstiklal Madalyası ile Manisa’ya gelen Ahmeddin Carlak, Manisa’da Manisa Tarzanı olarak yeniden doğmuştur denilebilir.
Nerede ne zaman doğduysa doğdu
O Manisa’da Manisa Tarzanı oldu
Önemli olanda işte bu.

Manisa Tarzanı’nı 1958 yılında gördüm. O, siyah şortu, şortu gibi kararmış yanık derisi, uzamış sakalları ve elinde ağaçları budadığı testeresi ile bulanık bir görüntü olarak kalmış belleğimde. Yeni Manisa’daki Barış Alanı’na 1993 yılında elindeki testiden su döker biçiminde anıtını yapmaya karar verdiğimizde henüz daha konutların temelleri yeni atılmıştı. Yeni Manisa’da konutlardan önce anıtların yapımına Manisa Tarzanı anıtı ile başladık. Manisa Tarzanı’nın testisinden dökülen su, Barış Alanı’na hayat veriyor. Anıt yapıldığında diktiğimiz çınarın altında şimdi Manisa Tarzanı üzerine söyleşiler yapılıyor. Manisa Tarzanı üzerine yaptığım araştırma, bizde yaşamının filme alınması isteğini de uyandırdı. Yaptığımız ses ve görüntü kayıtlarını her gözden geçirdiğimizde, Manisa Tarzanı’nın yaşamı mutlaka filme alınmalı diyorduk. Nitekim, Film yapımcısı Cengiz Ergun’u aradığımda, anlattıklarımız onun da ilgisini çekti. Çektiğimiz görüntü ve ses kayıtlarını toplayıp, İstanbul’un yolunu tuttum. Anlattıklarımın ilginç bulunduğunu gördükçe, filminin yapılacağına ilişkin umudum güçlenmeye başladı. Tarzan’ı tanıyanlarla yaptığım söyleşileri, çektiğim görüntüleri, derlediğim yaşam öyküsünü İstanbul’da bırakıp Manisa’ya döndüm. Arada bir, Cengiz Ergun’a filme ilişkin gelişme var mı diye soruyordum. Sonunda beklediğimiz haber geldi. Yazdıklarımızı ve kaydettiğimiz görüntüleri izleyen Film Yönetmeni Orhan Oğuz ve Senarist Nuray Oğuz, olumlu görüş bildirip, çalışmaya başladılar. Nuray Oğuz’la senaryo üzerine günlerce haftalarca süren çalışmalar yaptık. Filmin çekilebileceği alanları birlikte dolaştık. Daha sonra ödül de alan güzel bir senaryo ve güzel bir film çıktı ortaya. Film daha geniş bir bütçe ile çekilebilseydi, tasarladıklarımızın tümü yapılabilseydi, daha güzel bir film olacaktı mutlaka ama istenilen para bulunamadı. İstenilen paranın bulunamaması, filmin istenilen sürede bitirilememesi Senarist Nuray Oğuz’u o kadar üzdü ki, onun sevgi dolu yüreği bu acıya daha fazla dayanamadı. Nuray Oğuz, senaryosunu yazdığı Manisa Tarzanı filmini izleyemeden aramızdan ayrıldı. Şimdi, Manisa Tarzanı’nın ilginç yaşam öyküsünden dizi yapılması geçiyor gönlümüzden. Niye olmasın diyorum kendi kendime. Birilerinin “Manisa Tarzanı’nın yaşam öyküsünden dizi yapalım” demesini bekliyoruz. Bir bahçıvan yamağının Manisa Tarzanı olarak ünlenmesi kolay iş değil.
Yaptıkları Manisa Tarzanı’nın zeki bir insan olduğunu gösteriyor. Bir bahçıvan yamağının istediği zaman, belediye başkanına, valiye, yaptığı işle ilgili kişi ve kurumlara ulaşmasının kolay olmayacağını biliyor. Bunun için önce, uzun saçları ve siyah şortu ile bir imaj yaratıyor. Yarattığı imajla ilgi çekiyor, ilgi giderek desteğe dönüşüyor. Halkın desteğini alınca da bütün kapılar Manisa Tarzanı’na ardına kadar açılıyor. Topluma hizmet etmeyi düşünenlerin Tarzan’ın yaşamından alacağı derslerin olduğunu düşünüyorum. Dizisi çekilsin deyişim bundan. Hayal ürünü kahramanların gerçek üstü yaşamları yerine gerçek bir yaşam öyküsünün halkın ilgisini de çekeceğini söyleyebiliriz. Dilerim birileri çıkar da Manisa Tarzanı’nın yaşam öyküsünün dizi yapılması için kolları sıvar. Böyle bir girişime Manisalıların ve çevre dostlarının destek vereceğini düşünüyorum…
Biz Manisalı Tarzan dostları olarak, tarzanın adının ve anısının yaşatılması için çalışmalarımızı sürdüreceğiz. Yılın Tarzanı’nı belirlemek çini toplantılar düzenliyorduk,  getirilen önerilerin içinden Manisa Tarzanı’nı belirliyorduk. Kimse kalkıp, yılın Manisa Tarzanı Mustafa Pala olsun demiyordu. Olsa önerilenlerin hiç birisi Manisa Tarzanı’na benim kadar emek veren kişiler değildi. Kendimi, olsun ben yılın değil, yılların Manisa Tarzanıyım diyerek teselli ediyordum. Biz Manisalılar olarak, teşekkür ve ödüllendirme özürlüyüz biraz. Hak edenleri alkışlamak yerine eleştiriyoruz.
Olsun be, sağılığında da Manisa Tarzanını eleştirenler, deli diyenler çok olmuş. Bakın biz şimdi anıtlarını yapıyor filmlerini çekiyor, şiirler, kitaplar yazıyoruz Manisa Tarzanı için. İnsanlara yaşarken değil, ölünce değer veriyoruz. İnsanları yaşarken ödüllendirmeyi, alkışlamayı öğrenelim beyler. Bu kentin görkemli çınarlar gibi ayakta duran insanlarına sahip çıkalım…
2021 yılında, Manisa Tarzanı’nın anıtının açılışı ve Manisa Tarzanı etkinlikleri için, Obasya’da buluşalım. Bu yıl düzenleyemediğimiz etkinlikleri gelecek yıl düzenleyelim.




20 Mayıs 2020 Çarşamba

RAMAZAN BAYRAMI

75 yıllık hayatımda bayram ziyaretleri yapamadığım, kimsenin bayram kutlamasına gelmediği evden çıkamadığım tek bayram bu bayram oluyor. Bayram ziyaretine gelenler, şeker almak için kapımızı çalan çocuklar olmayacak bu bayram.
İnsanlardan uzak duracağız, insanlıktan değil diyerek, telefona sarılacağız hemen, görüntülü konuşmalar kutlamalar yapacağız. Karşılıklı olarak tatlı yiyemeyeceğiz ama tatlı tatlı konuşacağız.
Kentler büyüdükçe yalnızlıklar da büyüdü. Büyük kent büyük yalnızlık getirdi. Üstüne üstlük bir de korona belası musallat oldu insanoğlunun başına bu bayramda.  
Bayramda size gelen olmayacağına göre fırsatı değerlendirerek siz kendinize gelin. İnsanın kendine gelmesi, kendi olması çok önemli değil mi? Hep kendimiz olsak, gerektiğinde hızla kendimize gelmeyi becersek, daha mutlu oluruz. Bayramlar dargınların barışma günü olmalı. “O gelsin benden özür dilesin” gibi, düşüncelere kapılmadan, barışmak için adımlar atılmalı. Bunu önce politikacılar yapmalı.
Benim çocukluk yıllarımda bayramlar çok farklıydı. İnsanlar en güzel giysilerini giyip bayram gezmesine çıkardı... İçtenlik vardı, sıcaklık vardı. Diz dize oturup, göz göze sohbetler yerine, saatlerce telefonlarla karşılıklı görüşme, yazışma yapacağız.
Ev ziyaretlerine gidip “internet var mı, piriz nerde, şifreniz neydi?” diye soruluyor sormayacağız bu bayramda. Bu satırların yazarı olarak ben de sosyal medya bağımlısıyım. Telefon elimden düşmüyor. Beş dakikada bir elim otomatik olarak telefona gidiyor. Akıllı telefonlar da ayrı bir bağımlılık türü yarattı birçoğumuzda.
Ben bayram gezmelerini özlüyorum. Çok tatlı yemek, çok kahve içmek zorunda kalırdık ama birçok dostumuzla da yüz yüze görüşme olanağı bulmuş olurduk…
Her ramazanda yazısında olduğu gibi, bu bayramda da iki küçük fıkra paylaşayım sizinle:
Adamın biri, Bektaşi'ye sormuş:  "Abdest almak için soyunup göle girdiğim zaman yüzümü ne tarafa döneyim"  Bektaşi:  "Elbiselerini çıkardığın tarafa dön ki çalmasınlar!" demiş.
Bir de çocuk fıkrası anlatayım:  Adamın biri yolda sevimli bir çocuk görür ve çocuğa:  “Senin adın ne” diye sorar. Çocuk tam söyleyeceği sırada:  “Dur ben tahmin edeyim” diyerek sözünü keser, “ama ipucu olarak adının baş harfini söyler misin” der çocuğa. Çocuk:  “adımın baş harfi “Y” “der. Adam başlar saymaya...  Yasin, Çocuk hayır anlamına başını sallar.  Yusuf.  Çocuk yine başını sallar.  Adam (Y) harfi ile başlayan tüm isimleri sıralar. Çocuk hep hayır anlamına başını sallamaktadır.  Adam sinirlenir, kız isimlerini de saymaya başlar; çocuk yine başını sallar. Adam sonunda: “Bilemedim. Ne len senin ismin” der.  Çocuk cevap verir: Yamazan.
Yamazan bayramınız kutlu olsun…



14 Mayıs 2020 Perşembe

19 MAYIS

Kontrollü Sosyal Hayat içinde 19 Mayıs Bayramımızı nasıl kutlayacağımız konusunda bu yazıyı yazmakta olduğum ana kadar herhangi bir açıklama yapılmadı. Facebook sayfamda, 19 Mayıs Atatürk’ü Anma Gençlik ve Spor Bayramı’nın 23 Nisan Bayramı gibi balkonlardan coşkuyla ve geniş katılımla yapılması kutlanması, evlere Nutuk dağıtılması için yaptığım paylaşım 40 bin kişiye ulaştı. Yaptığım basın açıklaması yerel basında ve televizyonda yer alırken ulusal basında yer bulamadı. 19 Mayıs Atatürk’ü Anma Gençlik ve Spor Bayramımızı nasıl kutlayacağımız konusunda yetkililerden benim beklediğim şekilde bir açıklama gelmedi ve Nutuk dağıtan da olmadı.
19 Mayıs Bayramımızı da 23 Nisan Bayramı gibi evlerimizden balkonlarımızdan coşkuyla kutlayalım. Milli Bayramlarımız vazgeçilmezlerimizdir bizim. Her türlü koşul altında, Atatürk’ü anlamalı ve anmalıyız. Milli Bayramlarımızı önemine yaraşır bir özenle ve coşkuyla kutlamalıyız.
31 Mayıs’ta okullarımız kapalı olacak. 19 Mayıs Atatürk’ü Anma Gençlik ve Spor Bayramı’mızı da 23 Nisan’ı nasıl balkonlarımızdan coşkuyla kutlamışsak aynı biçimde aynı coşkuyla kutlamalıyız. Balkonlarımızı yine bayraklarla süslemeliyiz. Evlerimizde Nutuk varsa yeniden okumalıyız. Özelikle Atamızın Ey Türk Gençliği diye başlayan hitabesini hem okumalı hem de gençlerimize çocuklarımıza okutmalıyız.
23 Nisan için, 5 Nisan’da balkonlarımızdan kutlayalım şeklinde yaptığımız çağırının ardından iki gün sonra TBMM Başkanı ve Milli Eğitim Bakanından ayrı ayrı açıklamalar yapılmıştı. Ancak 19 Mayıs için beklenen açıklama yapılmadı nedense. 19 Mayıs ne unutulur ne de unutturulur. 19 Mayıs Kontrollü Sosyal Hayat içinde de mutlaka kutlanacaktır.
Sokağa çıkma yasağı olmasaydı, milyonlar yine Anıt tepeye akardı. Anıt tepeye gidemiyoruz ama balkonlarımızdan 19 Mayıs Atatürk'ü Anma Gençlik ve Spor Bayramında Atamızı giderek artan minnetle sevgiyle ve özlemle anacağız yine. Yine gazetelerimizin manşetinde Atatürk ve kurduğu cumhuriyeti emanet ettiği gençlik olacak.
83 milyon Atatürk'ü anlıyor ve anıyorsa, çağdaş uygarlık düzeyine ulaşıp aşmak ülkemiz için sorun olmayacaktır. Ulus olarak "Biz seni unutmak için sevmedik" diyorsak ve unutmuyorsak, milyonlar Anıttepe'de toplanıyorsa yüreğimizde hep yaşıyorsun hep yaşayacaksın demektir.  Gerçekten öyle biz Atamızı unutmak için sevmedik. O'nun asaletini zarafetini ve bilgeliğini özlüyoruz. Dünya'da hiç bir toplum Atatürk gibi bir öndere sahip olamamıştır. Hiç bir toplum da önderini, bizim Atatürk'ü sevdiğimiz kadar sevmemiş ve ölümsüzleştirememiştir. Atatürk karşıtları Atatürk döneminde de vardı, şimdi de var, yarın da olacaktır. Ama bu karşıtlar, gönüllerimizdeki Atatürk sevgisini bitirmek şöyle dursun daha da pekiştirecektir. Atatürk'e dün olduğundan daha fazla sarılmalıyız. O’nu hem anlamalı hem de anmalıyız.
19 Mayıs akşamı balkonlarımızdan saat 19.19 da yine İstiklal Marşımızı ve Atatürk’ün Gençliğe Hitabesi’ni okumalıyız…
Hepimize düşen en büyük görev; Atatürk’ü anlamaktır. Cumhuriyet’in değerlerini her koşulda korumak, Atatürkçü düşünceyi içselleştirmektir. Türkiye’yi aydınlık yarınlara taşımaktır. Ülkemiz Atamızın hedef olarak gösterdiği bilimin aydınlattığı çağdaş uygarlık yolunda ilerleyerek çağdaş uygarlık düzeyine ulaşacak ve aşacaktır.
19 Mayıs Atatürk’ü Anma Gençlik ve Spor Bayramımız kutlu olsun. Yüreklerimiz Atatürk sevgisiyle dolsun.




2 Mayıs 2020 Cumartesi

AZİZ NESİN DAYIOĞLU VE BEN

Bir sonbahar akşamında, Aziz Nesin, Hesna - Ertuğrul Dayıoğlu çifti, Prof. Dr. Cevat Geray ve ben Mustafa Pala, Antalya’da bir otelde bir masanın çevresinde bir araya geldik.
Kısaltılmış adı Türkkent olan Türkiye Kent Kooperatifleri Merkez Birliği’nin yönetim kurulu üyeliğini yaptığım 90’lı yıllarda, Tüm Konut Yapı Kooperatiflerinden temsilcilerin katıldığı üç gün süren Antalya çevresindeki otellerde sezon henüz başlamadan ya da biterken ilkbahar ve sonbahar semineri yapardık. Seminerlerimize bilim adamları, politikacılar yazarlar katılır tebliğler sunarlardı. Açılış oturumuna, siyasi parti yöneticileri ve bakan düzeyinde katılımlar da olurdu.
Seminerlere genellikle rahmetli M. Ertuğrul Dayıoğlu ile katılırdık. Hesna Dayıoğlu kocasını hiç yalnız bırakmazdı. Seminerlerde bir geceyi Dayıoğlu ile ikimize ayırırlardı. Dayıoğlu ile birlikte ilgiyle izlenen söyleşiler yapardık sahnede. Her yıl Dayıoğlu ve bana özel çağrı yapılırdı katılmamız için.
Seminerlerimizin birisine konuşmacı olarak Rahmetli Aziz Nesin’de katılmışlardı. Aziz Nesin’le Dayıoğlu’nun yan yana geldiğini düşünün. Çok keyifli söyleşilerimiz oldu. Bir akşam, Aziz Nesin, Prof. Dr. Cevat Geray Ertuğrul Dayıoğlu eşi Hesna hanım ve ben aynı masa çevresinde buluştuk. Laf lafı açıyordu oradan buradan konuşuyorduk. Konuşmanın ilerleyen bir yerinde rahmetli Cevat Geray “ben yarın oturum başkanlığı yapacağım biraz çalışmam gerek” diyerek yanımızdan ayrıldı. Daha sonra da Hesna Hanım izin alıp kalkınca, Aziz Nesin Dayıoğlu ve ben kaldık masada. Üçümüzde konuşmayı seviyoruz. Sözü birimiz bırakıp birimiz alıyoruz. Söz sırası bana geldiğinde bir hikâye anlatayım dedim. Hikâye Aziz Nesin’in çok hoşuna gitti. “Bunu mutlaka yazmalıyım” dedi. Aziz Nesin’in hoşuna giden hikayeyi sizlerle de paylaşmak istiyorum:
Anadolu’da bir köy, köy olunca ağası da olur mutlaka. Bu köyün ağasıda diğer köylerin ağasından pek farklı değil. Zalim mi zalim, kötü mü kötü, yapmadığı kötülük kalmazmış köylülere. Önce borç verir sonra tarlalarını alırmış köylülerin elinden. Köylünün kadınlarına kızlarına sulanırmış. Karın tokluğuna çalıştırırmış hepsini. Ağaya kızarlarmış ama çok korktuklarından ne derlerse yaparlarmış. Ağanın terbiyesi gibi ağzı da bozukmuş. Ağır küfürler edermiş köylülere. Kendisine laf söyleyenleri eşek sudan gelene kadar dövdürürmüş. Gel zaman git zaman ağa yaşlanmış ve hastalanıp yatağa düşmüş. Bütün köylü ölmesini bekler olmuş ağanın.  Ağa bir gün, yanaşmasını çağırıp köyün ileri gelenlerinden beş kişiyi çağır yanıma demiş. Beş kişi hasta yatağında yatan ağanın karşısında dizilmişler. Oturun demiş ağa. Oturmuşlar. “Size çok kötülük yaptım” diye söze başlamış ağa “üzgünüm” demiş. “Vicdan azabı çekiyorum” demiş. Konuştukça konuşmuş ve konuşmasını, “Sizden son bir isteğim var. Bu isteğimi yerine getirirseniz huzur içinde öleceğim” demiş. Köylüler “söyle ağa” demişler. Ağa, “son isteğim, ben ölünce beni çırılçıplak soyacaksınız ve götürüp köyün ortasındaki çınara asıp hepiniz evlerinize gideceksiniz. Ben ancak böyle huzura kavuşurum. Beni astığınızı kimseye söylemeyeceksiniz. Bu konuda söz vereceksiniz ve kurana el basacaksınız.” demiş. Köylüler “tamam” demişler. Kurana el basmışlar. Ve ağanın başında beklemeye başlamışlar. Ağa gece yarısında son nefesini vermiş. Köylüler verdikleri söze uygun olarak ağayı soymuşlar, götürüp köyün ortasındaki çınar ağacına asıp evlerine çekilmişler. Sabahleyin uyanan köylüler ağayı çınar ağacına çırılçıplak asılı görünce hemen jandarmaya haber ulaştırmışlar. Jandarma köylüleri köy meydanında toplayıp, ağayı kim astı diye sormaya başlamış. Kimse söylemiyor “bilmiyoruz” diyorlarmış. Köylüleri günlerce dayaktan geçirmişler ve hala ağayı kimin astığını öğrenmek için köylüleri dövmeye devam ediyorlarmış.
Anlattığım hikaye bu kadar. Aziz Nesin’in çok hoşuna gitti “bunu mutlaka yazmalıyım” dedi. Yazıp yazmadığını bilmiyorum. Aziz Nesin 6 Temmuz 1995, Dayıoğlu 29 Şubat 2016 ve Cevat Geray 23 Temmuz 2018 tarihlerinde aramızdan ayrıldılar. Kendilerine tanrıdan rahmet diliyorum. Adları ve anıları yüreğimizde yaşıyor. Kulakları çınlasın ömrü uzun olsun. Türkkent’in seminerlerinin tanıklarından Hesna Dayıoğlu var arımızda. Ertuğrul Dayıoğlu’nun anılarını, yaşam öyküsünü kim kaleme alır bilemiyorum. Ancak Dayıoğlu’nun yaşam öyküsü mutlaka yazılmalı. Eşi, oğulları, kızı ve kardeşi Çetin Dayıoğlu’nun anlatacaklarından Dayıoğlu’nun yazdıklarından, dostlarından hayatta olanların anlatacaklarından çok güzel bir kitap ortaya çıkabilir. Dayıoğlu kendisi için yazılacak kitabın arının “Bir taşra politikacısının yaşamından anekdotlar” olmasını isterdi. 
Koronavirüs nedeniyle evde kapanıp kalınca anılar geçti gözlerimin önünden. Paylaşmak güzeldir diyerek yazıp paylaştım. Hepinize sağlıklı günler diliyorum. Yaşadığımız bu zor günlerde bazen anılara tutunmak gerekiyor.



 
back to top